dinsdag 16 maart 2010

Een reactie die op zich een gedicht is...


Ik kreeg een reactie van Harold op mijn gedicht... http://suzanne-intramuros.blogspot.com/2010/03/oud-verdriet-onzichtbaar-niet-meer.html zo prachtig, dat wil ik met jullie delen.

Ja, dat is weer een echte
Suzaninka Thanatos
Diepe rouw die nooit stopt
intriest, ‘n lege zaal, ’n kist

een iemand heel alleen
met herinneringen zo pijnlijk
dat er geen woorden zijn
dus omtrekkende beweging

om het hart, langs het gevoel
daar was, waar de ziel was
die is al lang weg, het verlies
die leegte, als dat de ziel was

hoe kan dat lege gat nog steeds
zo’n verdomd helse pijn doen
na al die jaren is het vuur
van de leegheid nog niet gedoofd,

de as is en blijft eeuwig warm
zand er over, blussen, water,
het helpt niet, nooit, want
toch blijft de liefde gloeiend

heet, godvergloeiend heet,
witheet, met aanloopkleuren
op het staal, dat voelen we
allemaal, dat is jouw taal

1 opmerking:

Marleen zei

mooi maar o zo droevig...ik kan het niet met een gedicht verwoorden helaas maar we moeten afscheid kunnen nemen, hoe moeilijk, hoe zwaar ook. Een afstand tussen ons en dat verdriet, dat verlies...om het met een cliché te zeggen...je hebt maar één leven, het is een schets bovendien, geniet van wat er te genieten valt, verdring het verkeerde niet, verwerk het. Doe jezelf een plezier en geniet van de kleine giften in dit leven, een zonnestraal, een ontluikende bloem, een vriendelijk woord, een gezellige wandeling, een goed gesprek...bitterheid heeft nog nooit iemand iets bijgebracht en bovendien, sommige, heel belangrijke dingen zijn wel omkeerbaar, altijd, maar dat laatste is strikt persoonlijk, zo voel ik het. Ik heb in geen geval de bedoeling belerend over te komen maar mijn ganse wezen komt in opstand tegen blijvend rouwen, we, jij, ik, hij, zij, we hebben allen recht op geluk, vooral jij, jijzelf.Gun het jezelf.