Oud verdriet
onzichtbaar
niet meer nagefloten
kikkers vluchten
zoeken asiel
Schrijf je testament
laat de messen
uit je rug getrokken
na aan de ontrouwen
prinsen
Dromen opgedroomd
tranen parelmoer
blauwgroene ogen
verbleekt grijs
perkament
Kostbare jeugd
parels, smaragd, diamant
dof , glansloos
vaarwel lente
winter
Koude kussen
ongewenst onbegeerd
bittere spijt
mee in het graf
herinnering
onzichtbaar
niet meer nagefloten
kikkers vluchten
zoeken asiel
Schrijf je testament
laat de messen
uit je rug getrokken
na aan de ontrouwen
prinsen
Dromen opgedroomd
tranen parelmoer
blauwgroene ogen
verbleekt grijs
perkament
Kostbare jeugd
parels, smaragd, diamant
dof , glansloos
vaarwel lente
winter
Koude kussen
ongewenst onbegeerd
bittere spijt
mee in het graf
herinnering
.
Suzaninka
5 opmerkingen:
Ja, dat is weer een echte
Suzaninka Thanatos
Diepe rouw die nooit stopt
intriest, ‘n lege zaal, ’n kist
een iemand heel alleen
met herinneringen zo pijnlijk
dat er geen woorden zijn
dus omtrekkende beweging
om het hart, langs het gevoel
daar was, waar de ziel was
die is al lang weg, het verlies
die leegte, als dat de ziel was
hoe kan dat lege gat nog steeds
zo’n verdomd helse pijn doen
na al die jaren is het vuur
van de leegheid nog niet gedoofd,
de as is en blijft eeuwig warm
zand er over, blussen, water,
het helpt niet, nooit, want
toch blijft de liefde gloeiend
heet, godvergloeiend heet,
witheet, met aanloopkleuren
op het staal, dat voelen we
allemaal, dat is jouw taal
Op Dichttalent...
◦Oud - Suzanita
Ha Susanita.
niet meer nagefloten, mooi bij oud.
kikkers vluchten vind ik hier de meest veelzeggende zin. Er komt geen prins meer, lees ik. Heel beeldig verwoord.
De andere strofen zijn minder herkenbaar voor mij, zelf oud zijnde, maar ik kan me toch goed voorstellen dat, wat je schrijft, de ouderdom kan overschaduwen.
dromen opgedroomd vind ik ook mooi gezegd, al denk ik dat ik zal sterven met zoveel dromen over, zoals Blanka Gijzelen het schreef in haar gedicht "Boom in april".
Ik zet de strofe die ik bedoel hier even neer, het hele gedicht staat op het internet.
Gij zucht: hij raakt zijn bloesems kwijt...
en 't sneeuwt alweer vergankelijkheid.
De boom, hij leent zijn lover
aan d'oude wind, die jonger stoeit
terwijl hij tijdeloos verbloeit
met zoveel dromen over...
Wel iets anders dan jouw gedicht, dat wel, maar je liet er me weer even aan denken, aan oud zijn, wel of geen dromen over hebben en zo... en aan dit gedicht. Bedankt daarvoor.
scrib - 16 maart 2010
◦Met grote herkenbaarheid gelezen
Mooi verwoord.
Liefs, sunset
sunset - 16 maart 2010
◦Suzanita
Weemoed over vervlogen jeugd.
Marion
marion spronk - 16 maart 2010
Ik heb je altijd gezed dat je decennialang ons je talent hebt ontzegd! Heel apart deze, ook van vorm!
Prachtig!Je schrijft parels van gedichten....maar oh zo melancholisch-pessimistisch.
mooi maar o zo droevig...ik kan het niet met een gedicht verwoorden helaas maar we moeten afscheid kunnen nemen, hoe moeilijk, hoe zwaar ook. Een afstand tussen ons en dat verdriet, dat verlies...om het met een cliché te zeggen...je hebt maar één leven, het is een schets bovendien, geniet van wat er te genieten valt, verdring het verkeerde niet, verwerk het. Doe jezelf een plezier en geniet van de kleine giften in dit leven, een zonnestraal, een ontluikende bloem, een vriendelijk woord, een gezellige wandeling, een goed gesprek...bitterheid heeft nog nooit iemand iets bijgebracht en bovendien, sommige, heel belangrijke dingen zijn wel omkeerbaar, altijd, maar dat laatste is strikt persoonlijk, zo voel ik het. Ik heb in geen geval de bedoeling belerend over te komen maar mijn ganse wezen komt in opstand tegen blijvend rouwen, we, jij, ik, hij, zij, we hebben allen recht op geluk, vooral jij, jijzelf.Gun het jezelf.
19 maart 2010 23:39
Een reactie posten