Ik zag de documentaire en eigenlijk vanaf het begin was me redelijk duidelijk dat Kim niet gemotiveerd was, zich zelf in staat achtte, om af te kicken. Het afkicken in de kliniek was geen beslissing van haar zelf, ondanks dat daar, gezien haar gezondheidstoestand alle reden voor was. Maanden abstinentie – doordat er geen middelen beschikbaar waren – hielpen haar niet. Ouders, familie, kind, in feite kan het haar allemaal gestolen worden in ruil voor die ene habbit, die ene echte hangup, de crave naar de rustige vertrouwde warme deken van het opiaat morfine.
Zij is er een van de categorie “zelfmedicatie” die niet zonder kan leven, die de maatschappij niet aankan, die de verwachtingen omtrent haar ontvlucht, die wegglijdt in het gevoel van de “Extreme Gleichgültigkeit und Teilnahmslosigkeit.“
Dat middel biedt de verslaafde een vorm van volstrekte onverschilligheid aangaande alles wat het leven kan bieden. Die extreme vorm van lethargie, dat biedt hen een gevoel van mentale onaanraakbaarheid.
Kim komt als persoon over als een jankerd, iemand die zich zelf middels het gebruik, op een gegeven moment is gaan programmeren met het idee: „ik kan het (leven) niet (meer) alleen aan. Ik heb iets nodig (of iemand).“ Want als je je ouders familie, vrienden collegas en ook je kind in de steek laat voor de dope, dan zit je nog diep in de shit van de afhankelijkheid.
Ik herken hier natuurlijk veel in, ik ben er veel tegengekomen in mijn leven die net zo verslaafd waren. Kan zo iemand in dit stadium afkicken?
Zo iemand kan afkicken als zij om te beginnen er aan toe is om zelf de beslissing te nehmen, op basis van een eigen inzicht ontstaan, dat afkicken noodzakelijk is omdat ze nog niet dood will. Dat afkicken noodzakelijk is omdat het leven als verslaafde onleefbaar voor haar zelf is geworden.
Als veldwerker leg je contact met zo’n verslaafde en je communiceert met haar over haar leven en de – werkelijke - kwaliteit daarvan. En die is volgens haar beneden het gewenste peil want anders had zij die dope niet dagelijks nodig.
En als het goed is tref je haar op mementen dat ze dat aan zich zelf zal moeten toegeven, niet een keer maar vaak genoeg om tot het besef te komen, ik moet hier van af.
Als je geld hebt, op basis van succes, je dagelijks dope kan kopen, en/of een vaste verstrekker hebt, een dealer of een medicus ( in principe is die medicus ook een dealer) die jou als junkie steeds maar weer voorziet van dat verslavende middel, dan is afkicken moeilijk. Als je er dingen voor moet doen die je niet wil, als je zelf ook de dupe wordt van het drugsgerelateerde criminele of ander door je zelf ook als ongewenst te typeren gedrag, de criminaliteit en het geweld die in de scene een rol spelen, het bedrog en de huichelachtigheid die in en om de scene hangt, dan komt het moment dat iemand zelf wil afkicken.
In het andere programma komen twee deskundigen aan het woord en zoals gewoonlijk stelt hun antwoord teleur. Het kan zo zijn dat je een hangup hebt of krijgt naar een bepaalde stof. Het kan zo zijn dat het genetisch neurale stelsel van de ene mens gevoeliger is voor die stoffen dan bij andere mensen. Maar iedereen weet en het is ook al vaak bewezen dat je er zelf tegen kan vechten. In het begin kan het vechten tegen een verslaving een moeilijke mentale strijd zijn, op den duur win je die strijd als jij zelf beslist en weet waarom je dat moet en wil doen.
Je wil blijven leven en je wil volwaardig leven.
Kan iemand als Kim afkicken?
Als ze mij betaald voor een of meer goede gesprekken daarover, in plaats van haar geld aan de dealer te geven, dan zullen we het snel genoeg kunnen weten. ;-))
1 opmerking:
Suzanne:
Verslavingsprobleem Kim Kay,
Ik zag de documentaire en eigenlijk vanaf het begin was me redelijk duidelijk dat Kim niet gemotiveerd was, zich zelf in staat achtte, om af te kicken. Het afkicken in de kliniek was geen beslissing van haar zelf, ondanks dat daar, gezien haar gezondheidstoestand alle reden voor was. Maanden abstinentie – doordat er geen middelen beschikbaar waren – hielpen haar niet. Ouders, familie, kind, in feite kan het haar allemaal gestolen worden in ruil voor die ene habbit, die ene echte hangup, de crave naar de rustige vertrouwde warme deken van het opiaat morfine.
Zij is er een van de categorie “zelfmedicatie” die niet zonder kan leven, die de maatschappij niet aankan, die de verwachtingen omtrent haar ontvlucht, die wegglijdt in het gevoel van de “Extreme Gleichgültigkeit und Teilnahmslosigkeit.“
Dat middel biedt de verslaafde een vorm van volstrekte onverschilligheid aangaande alles wat het leven kan bieden. Die extreme vorm van lethargie, dat biedt hen een gevoel van mentale onaanraakbaarheid.
Kim komt als persoon over als een jankerd, iemand die zich zelf middels het gebruik, op een gegeven moment is gaan programmeren met het idee: „ik kan het (leven) niet (meer) alleen aan. Ik heb iets nodig (of iemand).“ Want als je je ouders familie, vrienden collegas en ook je kind in de steek laat voor de dope, dan zit je nog diep in de shit van de afhankelijkheid.
Ik herken hier natuurlijk veel in, ik ben er veel tegengekomen in mijn leven die net zo verslaafd waren. Kan zo iemand in dit stadium afkicken?
Zo iemand kan afkicken als zij om te beginnen er aan toe is om zelf de beslissing te nehmen, op basis van een eigen inzicht ontstaan, dat afkicken noodzakelijk is omdat ze nog niet dood will. Dat afkicken noodzakelijk is omdat het leven als verslaafde onleefbaar voor haar zelf is geworden.
Als veldwerker leg je contact met zo’n verslaafde en je communiceert met haar over haar leven en de – werkelijke - kwaliteit daarvan. En die is volgens haar beneden het gewenste peil want anders had zij die dope niet dagelijks nodig.
En als het goed is tref je haar op mementen dat ze dat aan zich zelf zal moeten toegeven, niet een keer maar vaak genoeg om tot het besef te komen, ik moet hier van af.
Als je geld hebt, op basis van succes, je dagelijks dope kan kopen, en/of een vaste verstrekker hebt, een dealer of een medicus ( in principe is die medicus ook een dealer) die jou als junkie steeds maar weer voorziet van dat verslavende middel, dan is afkicken moeilijk. Als je er dingen voor moet doen die je niet wil, als je zelf ook de dupe wordt van het drugsgerelateerde criminele of ander door je zelf ook als ongewenst te typeren gedrag, de criminaliteit en het geweld die in de scene een rol spelen, het bedrog en de huichelachtigheid die in en om de scene hangt, dan komt het moment dat iemand zelf wil afkicken.
In het andere programma komen twee deskundigen aan het woord en zoals gewoonlijk stelt hun antwoord teleur. Het kan zo zijn dat je een hangup hebt of krijgt naar een bepaalde stof. Het kan zo zijn dat het genetisch neurale stelsel van de ene mens gevoeliger is voor die stoffen dan bij andere mensen. Maar iedereen weet en het is ook al vaak bewezen dat je er zelf tegen kan vechten. In het begin kan het vechten tegen een verslaving een moeilijke mentale strijd zijn, op den duur win je die strijd als jij zelf beslist en weet waarom je dat moet en wil doen.
Je wil blijven leven en je wil volwaardig leven.
Kan iemand als Kim afkicken?
Als ze mij betaald voor een of meer goede gesprekken daarover, in plaats van haar geld aan de dealer te geven, dan zullen we het snel genoeg kunnen weten. ;-))
Harold
Een reactie posten