Lieve Suzanne,
Ik begrijp wel dat het niet persoonlijk is, sterker ik hoop dat het niet persoonlijk is, want dit gedicht(je) komt wel binnen in mijn ziel (what ever that may be). Ik heb door mijn werk te maken gehad met mensen met een suicidewens. Niet alleen de sukkelaars, de verslaafden, de ernstig psychiatische patienten...Nee, ook: mensen die het leven onleefbaar achtten terwijl ze echt succesvol waren, veel mensen van hen hielden, er kinderen waren enz.
Die het leven op een gegeven moment te zwaar achtten of gewoon door exogene en/of endogene factoren mentaal ziek waren en de tijd niet namen/kregen of durfden te nemen om dat uit te zieken.
Ik denk door het gedichtje o.a. weer aan een ex client die problemen had op zijn werk, hij ging naar een nieuwe werkgever en daar ging het prima. Dat was wat mijn taak inhield en ook daadwerkelijk was, de man weer in een goed humeur en met een nieuwe baan "op weg helpen." Dit werd betaald door de werkgever waar hij vertrok, dat was zijn eigen keuze, hij vond zijn opdracht te zwaar...Hij moest voor een vastgoedontwikkelaar een prachtige woontoren aan de Maas realiseren.
Ik had hem, toen ik "klaar was" wel verwezen naar een GGZ instelling en die psychiater tevoren gewezen op het suicide risico. Die psychiater trapte kennelijk in de facade en zag het door mij ingeschatte risico niet. In aanvang toen de man pas bij mij kwam, hield ik de deur naar het balcon voor hem op slot, en ik vertelde hem dat ik dat deed, vanwege het door mij ingeschatte suicide risico. Gesproken met hem met zijn vrouw enz. enz.
Een ruim jaar nadat hij aan zijn nieuwe baan is begonnen, is hij, 42 jaar, topbaan in de bouwsector, een talentvol manager, gezin met drie kinderen, met zijn auto van een viaduct afgereden.
Het leven begint en jij gaat er zelf niet over er zijn gewoon twee mensen die met elkaar neuken en jij bent het resultaat. En aan het eind van ons leven zijn we fysiek versleten en houdt het e.e.a. gewoon op. Als het zo gaat hebben we als mensen alles gehad wat het leven kan brengen, geluk, en verdriet, extase en pijn, dufheid en avontuur, alles in de mate die we ons zelf hebben toegemeten. Heb je te maken met klootzakken, m/v ja ze zijn er in overvloed, dus dan leren we er van en nemen we afscheid van hen, dankbaar voor de levensles. ;-)) Het leven is zout zoet en zuur, bitter soms, warm en koud, mooi en lelijk, het is het leven.
Je ziet,
je gedichtje raakt me echt
Suzanne, mijn les is; en dat leer je als je naar het leven luistert...het leven krijg je en wij gaan er niet over, we doen het er mee, tot we op dezelfde natuurlijke wijze waarmee we gekomen zijn, weer vertrekken. Dat virtuele mens in die jurk, dat moet gewoon even een virtuele arm om zich heen en zelfs als er helemaal niemand is, doet ze dat zelf want ze houd van het leven.
Hoe goed een lied ook gezongen wordt, een boek geschreven een beeld gehakt, een schilderij geschilderd, als het niet voltooid wordt is het een teleurstelling voor anderen en een last voor de maker m/v.
Ik zit als gevolg van je gedicht(je) tegen mezelf te wauwelen...sorry en dat terwijl ik broodnuchter ben...;-))
groet,
Harold
Geen opmerkingen:
Een reactie posten