Staf Van Eyken, alias de Vampier van Muizen, schond jarenlang de voorwaarden voor zijn gevangenisuitjes. De meest perverse misdadiger van het land mocht vier keer per jaar onder begeleiding naar buiten, maar ging dan pinten pakken met andere moordenaars die voorwaardelijk vrij waren. Iets wat uitdrukkelijk verboden was. "Ze amuseerden zich goed, dronken Duvel en Leffe", zegt een ex-echtgenote van zo'n moordenaar. Een personeelslid van Leuven-Centraal diende op 9 november een klacht in tegen de directie, die alles toeliet.
Getuige Gerda D. (51) uit Kessel-Lo was in de periode 2004-2006 getrouwd met een man die in 1993 was veroordeeld omdat hij zijn vrouw had vermoord. Ze getuigt in de krant Het Laatste Nieuws. "Toen ik hem huwde, wist ik dat allemaal niet. Hij draaide me rond zijn vinger en kon schone verhaaltjes opdissen, een echte psychopaat. Pas achteraf bleek dat hij zijn vrouw - de moeder van zijn drie kinderen - vergiftigd had en de auto met haar erin in de Dender had geduwd. In 2003 kwam hij vrij onder voorwaarden."
Die kerel werd in de gevangenis van Leuven één van de beste vrienden van de Vampier van Muizen, Staf Van Eyken, de man die begin jaren zeventig drie vrouwen op beestachtige wijze vermoordde en in de borsten beet. Van Eyken zit een levenslange straf uit en kan waarschijnlijk nooit meer vrijkomen. "Staf mocht wél vier keer per jaar, onder begeleiding van twee personeelsleden, de gevangenis verlaten voor een uitstapje", vertelt Gerda. "Hij trok dan naar zee maar om stipt zes uur - twee uurtjes voor hij terug binnen moest - kwam hij in het Leuvense café Parkpoort binnenwaaien, mét de twee begeleiders. Daar werd hij opgewacht door mijn man, die voorwaardelijk op vrije voeten was, ikzelf en nog een andere 'voorlopig vrije' moordenaar."
"En dan dronken we Leffe en Duvel. Mijn toenmalige man keek op naar Staf. Hij vergoelijkte steeds de misdaden die Van Eyken gepleegd had. 'Staf was helemaal niet zo beestachtig als de kranten en de tv deden uitschijnen', vertelde hij dan. Toch was mijn man ook bang van hem. Ik mocht bijvoorbeeld niet alleen naar het toilet als Staf er ook was. 'Want Staf heeft geen vijf minuten nodig om iets uit te steken', klonk het. Hij verbood me ook strikt om een decolleté te dragen tijdens de feestjes. 'Staf zou naar uw borsten durven grijpen. Hij wordt gek als hij borsten ziet.'" Anderzijds stuurde hij wel onze vakantiefoto's op naar Van Eyken. Foto's waar ik zelf in bikini op sta. 'Staf ziet dat graag.' Die foto's hangen nu in de cel van Van Eyken. Het hangt er overigens vol met foto's van blote of halfblote borsten. Ik denk dat hij van veel mensen foto's krijgt", vertelt de vrouw.
Eén keer raakte Gerda D. - die inmiddels ook achter het verleden van Van Eyken gekomen was - toch in gesprek met de Vampier van Muizen. "Ik vroeg hem: 'Staf, als je vrijkomt, zou je dan weer aan het moorden slaan?' Hij antwoordde ontwijkend dat hij nooit zou vrijkomen, maar ik bleef aandringen. Uiteindelijk antwoordde hij heel kalm en overwogen. 'Ja ik denk het wel. Ik kan dat niet controleren', was zijn even simpel als gruwelijk antwoord."
In totaal maakte Gerda zeker zes feestjes mee in café Parkpoort. "En één barbecue bij iemand van de toneelgroep van de gevangenis thuis, een vrijwilliger, geen gedetineerde. Ook daar waren Staf, mijn man, nog andere ex-gedetineerden en ikzelf aanwezig. Het ging er plezant aan toe. Ze spraken de hele tijd over de toneelopvoering in de gevangenis die er later dat jaar zou komen. Staf was helemaal in de ban van die voorstellingen, waar hij steevast een belangrijke rol in vertolkte. Hij kon er uren over uitweiden."
Dat de heren met de feestjes hun voorwaarden overtraden, wisten ze zeer goed. "'Wat niet weet, niet deert', riepen ze dan in koor. Mijn man vertelde me dat, als ik wou, ik hen allemaal terug achter de tralies kon krijgen. Gewoon één telefoontje naar justitie volstond. Ik deed dat niet. Nu, na de scheiding en nadat de schellen van mijn ogen gevallen zijn, heb ik al meermaals gedacht: ik geef alvast mijn man aan. Het moet stoppen. Hij bleef me na de scheiding lastigvallen. Ik deed het uiteindelijk niet, maar zou er niks mee inzitten mocht justitie na het lezen van dit verhaal haar werk doen."
Voor Van Eyken zou dat niet meteen iets veranderen. Zijn uitjes werden enkele jaren geleden al opgeschort. De officiële uitleg luidt dat de man tot aan het eind van zijn dagen in de cel moet blijven en dus geen uitstapjes nodig heeft om zich aan te passen aan de buitenwereld met het oog op invrijheidsstelling. De officieuze uitleg is dat een cipier bij de top van justitie was gaan klagen over de schending van de voorwaarden en dat er toen beslist is dat het zo niet verder kon.
Toch is er van de gevangenis uit nooit een onderzoek gekomen naar deze gang van zaken. "Erger nog: de directeur van de gevangenis wist hiervan", zegt op zijn beurt een bron binnen de gevangenis. "Hij stuurde twee van zijn topmensen mee op die uitstapjes en die dronken gewoon pintjes mee. Er zijn foto's van Van Eyken, die twee en de andere moordenaars in café Parkpoort, vlakbij de gevangenis - nu failliet, maar ooit dé place to be voor ex-gedetineerden. Dat duo had een soort vriendschapsband met die moordenaars en vond het helemaal niet erg dat de voorwaarden geschonden werden."
Een personeelslid van Leuven-Centraal diende daarom een klacht in bij de federale politie. Die onderzoekt momenteel de zaak. Guido Verschueren, directeur van de gevangenis Leuven-Centraal, wou gisteren geen woord commentaar kwijt over de onfrisse zaak. (hlnsydney)
Getuige Gerda D. (51) uit Kessel-Lo was in de periode 2004-2006 getrouwd met een man die in 1993 was veroordeeld omdat hij zijn vrouw had vermoord. Ze getuigt in de krant Het Laatste Nieuws. "Toen ik hem huwde, wist ik dat allemaal niet. Hij draaide me rond zijn vinger en kon schone verhaaltjes opdissen, een echte psychopaat. Pas achteraf bleek dat hij zijn vrouw - de moeder van zijn drie kinderen - vergiftigd had en de auto met haar erin in de Dender had geduwd. In 2003 kwam hij vrij onder voorwaarden."
Die kerel werd in de gevangenis van Leuven één van de beste vrienden van de Vampier van Muizen, Staf Van Eyken, de man die begin jaren zeventig drie vrouwen op beestachtige wijze vermoordde en in de borsten beet. Van Eyken zit een levenslange straf uit en kan waarschijnlijk nooit meer vrijkomen. "Staf mocht wél vier keer per jaar, onder begeleiding van twee personeelsleden, de gevangenis verlaten voor een uitstapje", vertelt Gerda. "Hij trok dan naar zee maar om stipt zes uur - twee uurtjes voor hij terug binnen moest - kwam hij in het Leuvense café Parkpoort binnenwaaien, mét de twee begeleiders. Daar werd hij opgewacht door mijn man, die voorwaardelijk op vrije voeten was, ikzelf en nog een andere 'voorlopig vrije' moordenaar."
"En dan dronken we Leffe en Duvel. Mijn toenmalige man keek op naar Staf. Hij vergoelijkte steeds de misdaden die Van Eyken gepleegd had. 'Staf was helemaal niet zo beestachtig als de kranten en de tv deden uitschijnen', vertelde hij dan. Toch was mijn man ook bang van hem. Ik mocht bijvoorbeeld niet alleen naar het toilet als Staf er ook was. 'Want Staf heeft geen vijf minuten nodig om iets uit te steken', klonk het. Hij verbood me ook strikt om een decolleté te dragen tijdens de feestjes. 'Staf zou naar uw borsten durven grijpen. Hij wordt gek als hij borsten ziet.'" Anderzijds stuurde hij wel onze vakantiefoto's op naar Van Eyken. Foto's waar ik zelf in bikini op sta. 'Staf ziet dat graag.' Die foto's hangen nu in de cel van Van Eyken. Het hangt er overigens vol met foto's van blote of halfblote borsten. Ik denk dat hij van veel mensen foto's krijgt", vertelt de vrouw.
Eén keer raakte Gerda D. - die inmiddels ook achter het verleden van Van Eyken gekomen was - toch in gesprek met de Vampier van Muizen. "Ik vroeg hem: 'Staf, als je vrijkomt, zou je dan weer aan het moorden slaan?' Hij antwoordde ontwijkend dat hij nooit zou vrijkomen, maar ik bleef aandringen. Uiteindelijk antwoordde hij heel kalm en overwogen. 'Ja ik denk het wel. Ik kan dat niet controleren', was zijn even simpel als gruwelijk antwoord."
In totaal maakte Gerda zeker zes feestjes mee in café Parkpoort. "En één barbecue bij iemand van de toneelgroep van de gevangenis thuis, een vrijwilliger, geen gedetineerde. Ook daar waren Staf, mijn man, nog andere ex-gedetineerden en ikzelf aanwezig. Het ging er plezant aan toe. Ze spraken de hele tijd over de toneelopvoering in de gevangenis die er later dat jaar zou komen. Staf was helemaal in de ban van die voorstellingen, waar hij steevast een belangrijke rol in vertolkte. Hij kon er uren over uitweiden."
Dat de heren met de feestjes hun voorwaarden overtraden, wisten ze zeer goed. "'Wat niet weet, niet deert', riepen ze dan in koor. Mijn man vertelde me dat, als ik wou, ik hen allemaal terug achter de tralies kon krijgen. Gewoon één telefoontje naar justitie volstond. Ik deed dat niet. Nu, na de scheiding en nadat de schellen van mijn ogen gevallen zijn, heb ik al meermaals gedacht: ik geef alvast mijn man aan. Het moet stoppen. Hij bleef me na de scheiding lastigvallen. Ik deed het uiteindelijk niet, maar zou er niks mee inzitten mocht justitie na het lezen van dit verhaal haar werk doen."
Voor Van Eyken zou dat niet meteen iets veranderen. Zijn uitjes werden enkele jaren geleden al opgeschort. De officiële uitleg luidt dat de man tot aan het eind van zijn dagen in de cel moet blijven en dus geen uitstapjes nodig heeft om zich aan te passen aan de buitenwereld met het oog op invrijheidsstelling. De officieuze uitleg is dat een cipier bij de top van justitie was gaan klagen over de schending van de voorwaarden en dat er toen beslist is dat het zo niet verder kon.
Toch is er van de gevangenis uit nooit een onderzoek gekomen naar deze gang van zaken. "Erger nog: de directeur van de gevangenis wist hiervan", zegt op zijn beurt een bron binnen de gevangenis. "Hij stuurde twee van zijn topmensen mee op die uitstapjes en die dronken gewoon pintjes mee. Er zijn foto's van Van Eyken, die twee en de andere moordenaars in café Parkpoort, vlakbij de gevangenis - nu failliet, maar ooit dé place to be voor ex-gedetineerden. Dat duo had een soort vriendschapsband met die moordenaars en vond het helemaal niet erg dat de voorwaarden geschonden werden."
Een personeelslid van Leuven-Centraal diende daarom een klacht in bij de federale politie. Die onderzoekt momenteel de zaak. Guido Verschueren, directeur van de gevangenis Leuven-Centraal, wou gisteren geen woord commentaar kwijt over de onfrisse zaak. (hlnsydney)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten