Tip van de dag

Pepperspray heeft als werkzame stof de hete stof uit chilipeper (capsaicine), aangevuld met drijfgas. Doel is om een aanvaller in het gezicht te spuiten zodat deze tijdelijk buiten gevecht wordt gesteld.

Negro Prison Songs / "Black Woman-Murder's Home-Jumpin'Judy"

 "Negro Prison Songs" recorded in a penitentiary in the Mississippi, in 1947...

Dief steelt krat met houten penissen

BERLIJN - Een dief in Duitsland zal vermoedelijk lelijk op zijn neus kijken als hij zijn buit aan een nader onderzoek onderwerpt.

Volgens de politie in Göttingen heeft de dief vrijdag een plastic krat uit de achterbak van een auto ontvreemd. De inhoud van het krat: zeven houten penissen, honderd condooms en instructiemateriaal voor lessen seksuele voorlichting.
In een verklaring zei de politie dat het materiaal ongeveer tweehonderd euro waard is. De politie heeft een beroep gedaan op de dief om het krat ergens neer zetten, zodat de autoriteiten het terug kunnen geven aan de eigenaar.

De sterke arm raadt het gebruik van de condooms af. Ze zijn gemaakt voor 'instructiedoeleinden'. "Doe het voorzichtig!", aldus de politie.

Vaneigens - Het vriendje: poëzie

Gedichtendag vandaag... :-)

Thuis

Dit gedicht wordt u aangeboden door Marleen B.

De Oostendse professor Jean Bourgain (57) heeft de prestigieuze Crafoord Prize voor wiskunde gewonnen. Die award wordt door de Zweedse Royal Academy of Sciences uitgereikt aan interessante onderzoeken wereldwijd en levert de winnaar 445.000 euro op.

Bourgain promoveerde in 1977 tot doctor in de wiskunde aan de VUB. Daarna trok de Oostendenaar naar de Verenigde Staten om er te doctoreren aan de universiteit van Illinois. Momenteel is Bourgain een van de 8 vaste professoren van de hoog aangeschreven School of Mathematics van de Princeton University.

Gelukkig Chinees Nieuwjaar...

Jaar van de draak!

Sprankjes licht in de duistere wereld van moord en doodstraf

Werner Herzog maakte een indrukwekkende documentaire over de doodstraf. Zonder te oordelen, portretteert hij alle betrokkenen bij een moordzaak.
Het heeft iets onwerkelijks, het gesprek dat filmmaker Werner Herzog in een gevangenis in Texas voert met de wegens drievoudige moord ter dood veroordeelde Michael Perry. In de eerste plaats omdat het vonnis al over acht dagen zal worden voltrokken. Maar ook vanwege de bijna opgewekte houding die de 28-jarige Perry uitstraalt. Alsof hij het nog niet echt beseft.
Een documentaire over de doodstraf kan gemakkelijk uitlopen op een voorspelbaar pleidooi hiertegen. Het is ook niet moeilijk de sensatie en het sentiment te zoeken. Maar Herzog doet geen van beide in het indrukwekkende Into the abyss. Hij spreekt even open en respectvol met Perry en zijn tot levenslang veroordeelde mededader Jason Burkett, als met familieleden van daders en slachtoffers en met andere betrokkenen bij deze treurige zaak.
De speelfilms en documentaires van regisseur Werner Herzog zijn vrijwel altijd eigenzinnig en intrigerend. Ook Into the abyss is zo'n verkenning van een wereld die de meesten van ons vreemd zal zijn. Toch zwicht hij nooit voor de verleiding van sensatie en stelt zich juist opvallend nuchter en terughoudend op.
Herzogs benadering is helder en direct. Hoewel hij voor de duidelijkheid laat weten tegen de doodstraf te zijn, speelt die opvatting verder geen enkele rol in de gesprekken die hij voert. Met zijn onbevangen en nieuwsgierige houding wint hij onmiddellijk het vertrouwen.
Hoe ongelooflijk goed hij er in slaagt de juiste snaar te raken, blijkt direct al in de eerste scène, waarin hij spreekt met een predikant die veroordeelden in hun laatste minuten bijstaat. Aanvankelijk stelt die man zich formeel en afstandelijk op. Tot Herzog die formele houding doorprikt met een onverwachte en ogenschijnlijk onbeduidende vraag over een eekhoorn.
Stukje bij beetje brengt Herzog niet alleen de grimmige details van de moord en de verscheurde levens van nabestaanden in kaart, maar hij schetst aldoende ook een beklemmend beeld van een arme (blanke) Amerikaanse gemeenschap, waar iedereen in God gelooft, maar waar tegelijkertijd opvallend veel mensen in de gevangenis belanden.
Om dan tegenover dat sombere cliché weer kleine lichtpuntjes te zetten. Hij ontmoet iemand die zichzelf in de gevangenis leerde lezen en schrijven en nu vindt dat hij geluk heeft gehad. En een gevangenismedewerker legt uit waarom hij na meer dan honderd executies plotseling zag dat het zo niet langer kon. Een ter dood veroordeelde redde mijn leven, stelt hij vast.
Into the abyss: a tale of death, a tale of life, Canvas 23.35 uur

"Ik moest niet achter de tralies: ik was te oud"

Steeds vaker verschijnen zestigers, zeventigers en tachtigers voor de rechter omdat ze cannabis, speed, xtc, cocaïne of heroïne verhandelden.

Niet zelden deden ze dat in opdracht van hun kind of kleinkind: 'Ik weet wel dat het fout was, maar het was een vorm van sociaal contact.'
Godelieve De Winter (78) en Petrus Paridaens (vorig jaar overleden op zijn 78ste), waren een welgesteld gepensioneerd koppel. Niemand – zelfs hun eigen dochter niet – kon vermoeden dat ze drugs dealden. En dan hebben we het niet over softdrugs, wel het zware spul. Toen de politie op 22 maart 2005 bij hen binnenviel, vonden ze een halve kilo heroïne, 63 gram cocaïne, 130 xtc-pillen en 3.430 euro in baar geld. Ze dealden het uit liefde voor hun verslaafde kleinzoon Andy. Die begon op zijn vijftiende xtc en softdrugs te gebruiken, en raakte op zijn achttiende verslaafd aan heroïne, herinnert zijn advocate Ann Van De Steen zich. Op die lentedag zeven jaar geleden kreeg ze een telefoontje van haar secretaresse: ‘Wil je nu wat weten? De grootouders van Andy zitten in de gevangenis.’
Ann Van De Steen «Ik kon het niet geloven. Dat waren doodbrave mensen. Ze hadden hun hele leven hard gewerkt en ze zaten er warm bij. Voor elk van hun twee kinderen hadden ze een huis gekocht, en ze hadden meerdere eigendommen, zoals een appartement aan zee: voor het geld hoefden ze het zeker niet te doen. Maar Andy, hun eerste kleinzoon en hun oogappel, was verslaafd en zat in de gevangenis. Toen ze hem bezochten, probeerden ze heroïne binnen te smokkelen, maar ze werden betrapt. Daarop deed de politie een huiszoeking en vonden ze de voorraad drugs. Die verhandelden ze voor hun kleinzoon, en ze hielden zelfs netjes een boekhouding bij.»
HUMO Hoe kan de liefde voor een kleinkind zo groot zijn?
Van De Steen «Tja, Andy was hun god. Hij woonde bij hen omdat zijn moeder hem aan de deur had gezet. Hij was niet alleen verslaafd aan heroïne, hij dealde ook en hij had al meerdere diefstallen gepleegd. Op een gegeven moment vond zijn moeder het welletjes: ze moest haar jongste zoon beschermen, want die begon ook drugs te gebruiken.
»Godelieve, Andy’s oma, vond het niet kunnen dat zijn moeder hem op straat had gezet, en ze nam hem in huis. Maar daar zette hij zijn handeltje gewoon voort. Ze hadden nochtans het beste met hem voor. Ze hebben hem bijvoorbeeld een paar keer naar een afkickkliniek gebracht. De eerste keer is hij gaan lopen, en de tweede keer heb ik hem samen met zijn opa naar een instelling gevoerd. Maar hij bleef drugs gebruiken.»
HUMO Waarom dealde Andy toen eigenlijk nog? Hij had het geld niet nodig om drugs te kopen, want zijn grootouders onderhielden hem.
Van De Steen «Hij hield enorm van luxe. Hij kocht graag merkkledij, horloges en dure auto’s waar hij dan mee crashte. Op een gegeven moment heeft hij zelfs een boot gekocht. Hij zag er ook niet uit als een junkie: hij verzorgde zich goed en droeg merkkledij. Een charmante yuppie, in hemden van Lacoste.»
Van De Steen «Hij kon zijn grootouders heel goed manipuleren, ook al keurden ze niet goed wat hij deed. Als hij oma een knuffel gaf, vergaf ze hem alles. Hun grootste bekommernis was: hoe kunnen we erger voorkomen? 'Als hij hier is, moet hij niet de straat op,' redeneerden ze. Daarom zijn ze zolang in zijn verhaal meegegaan. En dat ging vér: als Andy de gevangenis in moest, maakte hij voor hun ogen pakjes drugs klaar die zijn klanten dan tijdens zijn afwezigheid konden komen afhalen. Meer nog: opa maakte soms mee pakjes klaar. We hebben het hier over totale normvervaging.
»Je kunt je afvragen of ze toen nog bij hun volle verstand waren. Die mensen hadden van een welverdiend pensioen moeten genieten, in plaats van de handel van hun kleinzoon voort te zetten. Maar die drugs lagen daar, en ze waren een pak geld waard. Ze wilden die vooral verkopen om het geld te recupereren dat hun kleinzoon erin had geïnvesteerd — vooral de oma was een commerçante. Ze verkochten de heroïne zo goedkoop mogelijk, voor 25 euro per gram, om er zo snel mogelijk van af te zijn.»
HUMO Wat dacht u toen u hoorde dat zijn grootouders opgepakt waren?
Van De Steen «Ik schrok me dood. Ik kende hen vrij goed, omdat ze er altijd bij waren als ik Andy voor de rechter moest verdedigen. Toen mijn secretaresse me belde met het nieuws, zat ik op de rechtbank. Ik ben toen meteen naar de gevangenis van Dendermonde gereden, waar Petrus vastzat, en mijn collega ging naar de gevangenis van Gent, waar Godelieve in de vrouwenafdeling zat.
»Petrus was een doodbrave mens. Hij wist van toeten noch blazen. ‘Alles wat mijn vrouw vertelt, zal wel juist zijn,’ zei hij. Hij deed alles wat Godelieve hem oplegde. Een bazige vrouw, maar zij deed op haar beurt wel alles wat Andy haar opdroeg. Zij had bijvoorbeeld geprobeerd die drugs voor hem in de gevangenis te smokkelen — maar ze heeft altijd volgehouden dat dat de enige keer was geweest. Later bezocht ik Andy, ook in de gevangenis van Dendermonde. ‘Mooi is dat,’ zei ik hem. ‘Door jou zitten je grootouders nu in de cel.’ Hij was toen echt aangeslagen.
»Vijf dagen later moesten Godelieve en Petrus in Dendermonde voor de raadkamer verschijnen. Ik stond hen in het gerechtsgebouw op te wachten. Ik zag ze aan elkaar geboeid via een smalle keldertrap naar boven sukkelen. Godelieve struikelde bijna. Dat beeld zal ik nooit vergeten. Die mensen zaten in zak en as. Ze hadden hun cel niet durven te verlaten uit angst voor de reacties van de andere gevangenen. Ook van de cipiers hebben ze geen voorkeursbehandeling gekregen. Sommige cipiers vonden het heel erg dat grootouders zoiets durfden te doen.»
HUMO De rechter geloofde ook niet dat het onschuldig waren.
Van De Steen «Zoals hun kleinzoon centraal stond in hun leven: dat was niet meer normaal. Ze konden geen nee zeggen. Een kind verwennen kan even erg zijn als het verwaarlozen.
»Na hun veroordeling - ze kregen twee jaar cel met uitstel en 5.500 euro boete - leefden ze erg teruggetrokken. Als ze boodschappen gingen doen, deden ze dat niet meer in Haaltert omdat ze te veel verwijten naar hun hoofd geslingerd kregen. Vóór het proces, hadden ze één keer een interview gegeven, en daarin waren ze overgekomen als een soort Bonnie en Clyde. Dat had hun imago geen goed gedaan.
»Andy zat toen nog altijd gevangen. Petrus en Godelieve mochten hem alleen nog achter glas zien. Voor hun eigen bestwil, want ze mochten niet in de verleiding gebracht worden om opnieuw drugs binnen te smokkelen. Na zijn celstraf is hij even alleen gaan wonen, maar dat is fout gelopen, en toen kwam hij weer bij hen inwonen. Een paar jaar later belandde hij weer in de gevangenis, en daar zit hij nog altijd.
»De grootouders en de moeder hebben zich wel verzoend met elkaar. Zij wist écht niet wat ze allemaal voor haar zoon hadden gedaan. Vorig jaar is Petrus gestorven, en sindsdien gaat het niet zo goed met Godelieve, maar ze bezoekt haar kleinzoon nog geregeld.»
HUMO Is er nog hoop voor hem?
Van De Steen «Als advocate heb ik al vaak met verslaafden te maken gehad. Ik ben ook schepen in Aalst, en laatst deed ik een trouw. Plots vroeg een vrouw me: ‘Heb je hem niet herkend?’ ‘Wie?’ vroeg ik. 'Mijn zoon.' Ze doelde op haar zwaar verslaafde zoon, die ik nog als cliënt heb gehad. ‘Nee, waar is hij?’ ‘Je hebt hem net gefeliciteerd!’ Ik had de bruidegom niet eens herkend. En hij had diep gezeten, hè: hij was zo verslaafd geweest dat hij zelfs gas snoof. Ongelofelijk dat hij uit die miserie is geraakt.
»Ik zeg dus nooit nooit. Ik hoop écht dat er nog hoop is voor Andy.»

Charles Bukowski - Bluebird

GENT - Vanaf maandag ligt in de boekhandel het boek 150 jaar Nieuwewandeling, Gevangenis Gent (1862-2012). 224 blz dik, en verdeeld over zes hoofdstukken behandelen diverse auteurs er zowel de geschiedenis van het gebouw, als het leven in de gevangenis. Het boek bevat ook een fotohoofdstuk.

Corruptie in Vlaanderen: Minister P.Dewael

Jo Lernout

David Bowie In The Port of Amsterdam

Vandaag is David... 65 jaar jong!

Salduz verandert niets

BRIEF VAN DE DAG (De Standaard)

• vrijdag 06 januari 2012

• Auteur: Hugo Stabel (hoofdcommissaris op rust)

Ik ben verrast door de reacties op de rondzendbrief van het Brusselse parket. Het parket doet immers niets anders dan het officialiseren van een toestand die al sinds mensenheugenis bestaat.

Vóór de Salduz-wet werden de daders van de feiten vermeld in de rondzendbrief verhoord door de politie en ofwel vrijgelaten na een contact met het parket, ofwel de volgende ochtend ter beschikking gesteld van het parket, om tegen de middag weer op vrije voeten te zijn wegens géén voorlopige hechtenis.

Bij een terbeschikkingstelling was het altijd letterlijk een gevecht tegen de klok, want als het parket daartoe besliste, moest de hele reutemeteut van vaststellingen, verhoor van slachtoffer(s), verhoor van getuige(n), verhoor van verdachte(n), officiële onderzoeksdaden en inbeslagnames vastgelegd worden in een pv. En dan had de politie precies 24 uur om de dader, tezamen met het pv, bij de onderzoeksrechter te krijgen. Een buitenstaander kan zich niet inbeelden wat dit aan werk en inspanning vroeg aan de politiemensen. Ik moet dus lachen met de bemerking dat in kleine politiezones, bij een aanhouding, door Salduz álle politiemensen vast zitten en alle patrouilleactiviteit weg valt. Voorheen was dat niet anders. In een groot deel van die kleine politiezones was vóór de politiehervorming 's nachts zelfs geen politie aanwezig. Op een eenzame rijkswachtpatrouille na misschien, die soms meer dan een uur nodig had om ter plekke te komen - als ze al niet met iets anders bezig was.

Nu geeft het Brusselse parket voor een aantal misdrijven aan dat, zoals voorheen, de verdachte vrijuit kan gaan maar nu zonder direct verhoor. De politie steekt dus alléén iets minder tijd in het dossier omdat de verdachte niet 'verhoord' wordt. Anderzijds heeft de politie voor de zwaardere feiten nu 48 uur om haar pv met de verdachte(n) tot bij de onderzoeksrechter te krijgen.

In de twee gevallen loopt de dader van 'minder ernstige' feiten, kort na de feiten wéér op vrije voeten, in afwachting van zijn verhoor en nadien oproeping voor de rechtbank, wat sowieso toch pas maanden later zal gebeuren.
De reacties zijn hypocriet. Ze tonen nogmaals aan hoe schrijnend het gebrek aan kennis van de maatschappij en de beleidsverantwoordelijken is over de moeilijkheden van het politiewerk. Niet de rondzendbrief, maar de niet-uitvoering van de strafvonnissen geeft criminelen een vrijgeleide.

Wat moet herzien worden, is de capaciteit van de recherche-afdelingen en hun beschikbaarheid 's nachts bij arrestaties. De politiehervorming heeft hier heel wat beterschap gebracht, maar in te veel zones is de rechercheaanwezigheid nog steeds ondermaats, zeker in vergelijking met het buitenland.

Hugo Stabel

 

Met dank aan Eric R.

De Grote Meneer Muffin Show

“Als de Muffinman wordt vrijgesproken dreigt een gevaar voor de maatschappij”, meent de advocaat-generaal, de vertegenwoordiger van het openbaar ministerie. "Niet de versheidsdatum van muffins is het discussiepunt maar wel de houdbaarheidsdatum van deze wereldvreemde magistraten," schrijft gerechtsjournaliste Saskia Van Nieuwenhove.

“Mevrouw de voorzitter, er zijn landen met een Spiderman, er zijn landen met een Superman en wij zijn een land met een Muffinman.”
Het was de openingszin van de advocaat-generaal dinsdagmiddag op het Hof van Beroep te Gent. Daar mocht Steven De Geynst zijn beroep tegen zijn correctionele veroordeling - 'zes maanden gevangenisstraf met uitstel' voor het stelen van twee zakken weggegooide muffins - deze namiddag komen uitleggen.
Van een advocaat-generaal verwacht je een portie gebalde retoriek. Maar in de eerste plaats verwacht je van hem ook ontegensprekelijke inbreuken tegen de wet te horen. Een advocaat-generaal is namelijk de vertegenwoordiger van het openbaar ministerie. Dat is een overheidsorgaan met als taken de wetten te handhaven, strafbare feiten op te sporen en te vervolgen, strafvonnissen ten uitvoer te leggen en de rechter te informeren voor zover de wet dat voorschrijft. U leest het goed: deze mensen zijn bevoegd voor de uitvoering van opgelegde strafvonnissen.
En daar schort wel iets aan. Het is een publiek geheim dat straffen tot drie jaar effectief amper (lees: niet) worden uitgevoerd. Gevangenissen zitten overvol, justitie-assistenten moeten tientallen mensen in voorwaardelijke vrijheid opvolgen, rechters moeten tientallen zaken op één dag behandelen.
Het is een magistratengeheim dat door de overbevolking in de gevangenissen ook voor straffen die hoger liggen steeds minder vaker de onmiddellijke aanhouding volgt. En maar observeren en maar interventieploegen sturen en maar onderzoeksdaden verrichten maar de kans dat na een veroordeling een straf effectief wordt uitgezeten wordt elk jaar kleiner.
Het is een politiegeheim dat politie het parket vaak moet smeken om de strafuitvoering op te volgen. Zes jaar effectief voor gewapende overval bijvoorbeeld. Het klinkt steeds vaker op een recherchebureau ergens in Vlaanderen: “Zeg collega-speurder, hebben ze nu al een gevangenisbevel gestuurd voor die zes jaar effectief van X want nu loopt 'em hier in de buurt nog rond.”
Alsof dat alles nog niet genoeg is blijkt dat mensen die hun job vol overgave doen bij politie en justitie steeds vaker met burn-out kampen.
De toestand is zo dramatisch dat meer en meer zaken worden geseponeerd. Slechts een fractie van het aantal verkrachtingen worden vervolgd, zelden geraakt een zaak van huishoudelijk geweld op de rechtbank en ook winkel- , fiets- en autodiefstallen halen nog zelden een veroordeling.
Alternatieve straffen worden uitgesproken maar kunnen wegens een wanbeleid en een stiefmoederlijke behandeling van het departement justitie amper of niet worden uitgevoerd. Duizenden uren werkstraf worden op de rechtbanken uitgesproken, slechts enkele tientallen uren worden daadwerkelijk opgevolgd.
Ondertussen blijft het grote geld plakken bij de misdaadwereld. Een half miljoen euro verbeurd verklaard door de rechter bijvoorbeeld. Oeps, foutje van de juridische firmawereld. Het geld zit in Marokko. En ook al heeft een Belgisch rechter dit geld toegewezen aan de Belgische Staatskas, 'we' kunnen er niet aan.
Tja, het is nu éénmaal voor de politieke wereld populairder om een bende criminele Marokkanen via het gesproken en geschreven dagblad stoer terug te willen sturen naar hun thuisland – in één ruk zijn de potloden bij het plebs gescherpt om deze partij te bedanken bij de volgende verkiezingen - dan een écht belangrijk verdrag te sluiten met dit Magrebland waardoor misdaadgeld kan worden gerecupereerd en de misdaad kan worden bestreden daar waar het moet: in hun geldbuidel.

Prioriteiten

Dit is in een notendop de schrijnende situatie bij justitie. Je zou dus verwachten dat er alarm wordt geslagen. Dat er prioriteiten worden gesteld. En wel de juiste prioriteiten.
Maar wat laat de de baas van de federale politie onlangs weten? “Fiscale fraude opsporen is geen prioriteit meer”.
Terwijl deze beerputwalmen van justitie steeds hardnekkiger stinken - en een pak zware kalibers vrijuit gaan, topfraudeurs nu al weten dat ze geen vervolging riskeren want de krakkemikkige wetten zullen er toch voor zorgen dat er ofwel een procedurefout gebeurt, ofwel dat er zoveel tijdrovende onderzoeksdaden moeten worden gesteld dat de 'redelijke termijn overschreden' zal worden ingeroepen en een vervolging uitblijft -, net op dat moment moet Steven De Geynst voor de rechter verschijnen.
En ja, deze notendop van justitie is relevant. Deze zaak werd niet geseponeerd. Deze zaak werd ook geen symbooldossier van een noodzakelijk en relevant debat. Niet alleen over de toestand bij justitie maar ook over de zaak ten gronde. Is er eigenlijk wel een misdrijf gepleegd? Kan weggegooid voedsel überhaupt nog als eigendom worden gezien? Is een vervolging hier überhaupt verantwoord?
De advocaat-generaal zei letterlijk “mevrouw de voorzitter, de vrijspraak van meneer De Geynst zou betekenen dat iedereen ongestraft in containers kan grabbelen en een afvalbeleid niet meer nodig is. Het zou ook betekenen, mevrouw de voorzitter, dat iedereen zomaar bankuittreksels uit de vuilnisbakken kan nemen, weggegooide diskettes en papieren met persoonlijke gegevens kan misbruiken wanneer ze die vinden in een vuilnisbak.”
Wel, meneer de advocaat-generaal, is het niet net dat afvalbeleid dat ons – brave burgers - verplicht te recycleren? Dat we daardoor spaarlampen en CO2-zuinige auto's kopen, glas naar de glascontainer brengen en petflessen bij het PMD-afval steken? Als we een yoghurtpotje in de verkeerde vuilniszak steken, krijgen we een sticker van de stad en riskeren we zelfs een boete.
Maar wie controleert het afval van Carrefour? Of mag daar wel organisch voedsel bij een gebroken fles Javel en een gescheurd pakje batterijen in één container?
U leuterde verder over de houdbaarheidsdatum van de muffins alsof daar de veroordeling van afhangt. Als dat in uw pleidooi van zo'n kapitaal belang is waarom werd er dan geen onderzoeksdaad gevraagd? Waarom gaf het openbaar ministerie niet de opdracht de muffins te testen in een labo? Met die toon van belangwekkendheid waarmee u sprak zou een mens dat toch verwachten.
“Als de Muffinman vrijgesproken wordt, dreigt er een gevaar voor de maatschappij. Wie is er dan verantwoordelijk voor de verspreiding van producten met gevaren voor de volksgezondheid?”, ging u nog verder.
U sleurde er nog wat milieuwetten bij. Perfect gecounterd door de advocaat van de verdediging: “pure chantage van de advocaat-generaal, meneer De Geynst staat helemaal niet terecht voor een inbreuk op de milieuwetgeving”.
U kon niet anders dan ja-knikken. En toch ging u woordelijk verder: “De Geynst moest worden veroordeeld want anders kon de milieuwetgeving niet correct meer worden toegepast. Dat is van kapitaal maatschappelijk belang”, zei u ook. “Dit is een realistische kijk op de zaak en geen romantische kijk zoals de activisten in de zaal, mevrouw de voorzitter.”

Armoede

Tiens, ik zat ook in de zaal. Romantiseren, advocaat-generaal?
Allerminst. Allerminst. Dit is bittere ernst. In een land waar Electrabelbonzen, bankdirecteurs en Dexiabazen genieten van hun met-belastinggeld-betaalde-coctail, in een land waar het zware geschut de pijnpunten van justitie misbruikt om niet vervolgd te worden, in een land waar 1207 geïnterneerden zonder behandeling in de gevangenis zitten, in een land waar de georganiseerde overproductie regelrechte diefstal is van de volgende generaties, de jongeren én onze kinderen, in dit land dus geven we een gevangenisstraf aan iemand die weggegooid eten uit containers haalt.
Een gevaar voor de volksgezondheid, Advocaat-Generaal? In mijn straat woont een alleenstaande moeder die de laatste dagen van de maand een liter melk aanlengt met water om toch nog iets met smaak aan haar peuter te kunnen geven. Schrijnende armoede. Geen eten meer. Deze groep alleenstaande ouders wordt steeds groter.
Zo door het leven gaan, dat is een gevaar voor de volksgezondheid.
Niet Steven De Geynst himself of een vrijspraak – een mens blijft hopen (uitspraak 8 februari om 14u in deze zaak) - is een gevaar voor de maatschappij, beste advocaat-generaal maar schrijnende armoede, een mank justitiebeleid en een krankzinnig vervolgingsbeleid.
Zo krankzinnig dat uw collega's in Brussel aan de politiezones van B-H-V vandaag via een rondzendbrief lieten weten dat mensen met illegaal wapenbezit, autodiefstalplegers en valsmunterijmuiters niet meer onmiddellijk moeten worden verhoord. Ze riskeren geen onmiddellijke aanhouding meer.
Ik heb deze rondzendbrief even in de praktijk omgezet. Niet geromantiseerd, wees gerust.
U betaalt muffins in de Carrefour met valse geldbriefjes. U wordt betrapt op heterdaad, door de winkeleigenaar of de politie.
De rondzendbrief van parket Brussel is duidelijk. Valsmunterij : niet onmiddellijk verhoren. U mag naar huis.
U neemt een uur later de niet verkochte muffins die door het personeel werden weggegooid in de container op de parking. U riskeert zes maanden gevangenisstraf met uitstel. Zeg dat het openbaar ministerie van Gent het gevorderd heeft.
Niet de houdbaarheidsdatum van de muffins is het discussiepunt maar wel de houdbaarheidsdatum van dit vervolgingsbeleid, van wereldvreemde magistraten - al eens een afvalcontainer van dichtbij gezien advocaat-generaal? - en de vervaldatum van deze veroordeling.