Reactie op 'De schat' hieronder 9 augustus jl.

Het leven is loslaten,

tweeënvijftig weken in een jaar

volwassen kinderen zijn altijd hier, ik altijd daar

of andersom; oké ik ga weer, ofwel ik kom

wat dagen samen soms, het kan, maar och waarom

kinderen zijn van een andere generatie, of snel of traag

de een is van gisteren, de andere van vandaag

nabijheid op afstand is geen illusie, de warmte is gevoel

je kind leeft in jouw brein, is bij jou, dat is wat ik bedoel

het moeten loslaten van ‘jouw kind’ is een proces

voor ouders een harde, soms erg zure/dure les

je kind behoeden voor alle pijn, pech en al het leed

het kan niet, het leeft zelf, dat is wat je toch al weet

leer je dat niet dan doet ’t vast en zeker vaak zeer,

de eerste keer, en dan, ja echt, nog heel vaak weer

je geeft ‘het leven’ aan je kind, ’t is van jou, geen eigendom

het leven gaf zelf en stuurt jouw kind vraag niet waarom, daarom

houden van is loslaten, zelf laten staan en dan laten gaan,

leren en dan werk een gezin een baan, het komt er allemaal aan

je kan je eigen leven niet dupliceren, dat moet je zelf leren

wat een ouder wil dat is oké, maar je wil zich zelf zijn, tevree

en als je echt kan liefhebben sturen en ook los kan laten

laten gaan, dan hoeft jouw kind je nooit te gaan haten

want die onzichtbare band tussen ouder en kind

als niets moet maar kan. dat blijft dan altijd wat jullie bindt  

Harold D.W. Zoetermeer 10/08/2010.