(Foto: Alex Vanhee)
"On est moche, mais on 's amuse", riep Arno tijdens zijn opgemerkte optreden zaterdagavond. En het tweede deel van die uitspraak werd alvast door niemand tegengesproken. Le plus beau, zestig dit jaar, kwam met zijn project Arno's Stoemp nog eens in de verf zetten wat voor multiculturele smeltkroes onze hoofdstad wel is.
Daarom vulde hij deze keer zijn band aan met twee zwarte zangeressen en Turkse en Marokkaanse muzikanten op percussie, viool, luit, bozak, santir en andere rare instrumenten, zodat nummers als 'I'm Not Like That', 'With You', 'Whoop That Thing' en 'Watch Out Boy' meteen in exotische sferen werden ondergedompeld.
Net als Dylan houdt Arno nooit op te verrassen, omdat hij zijn songs om de haverklap een beeldig nieuw jasje aanmeet.
De man is een onwaarschijnlijke kruising van Brel met Tom Waits, Howlin, Wolf en een kermisclown: rasentertainer en achteloze volksmenner in één.
Soms, zoals in 'Bathroom Singer' en het te voorspelbare 'Les filles du bord de mer', dreigt hij daarbij over de schreef te gaan, maar in het licht van de rest van de set vergeef je hem die schoonheidsfoutjes graag. 'Hey Sister' was bijvoorbeeld fraaie accordeonreggae met Noord-Afrikaanse accenten, het van Nina Simone bekende 'See-Line Woman' begon als een bossanova en eindigde als explosieve rock, 'Mon Sissoyen' was op een Bo Diddleybeat geplant en 'O La La La' bleek, na een reisje naar de Balkan, ineens te zijn veranderd in een opzwepende zigeunerhoempa.
In 'Je Veux Nager' en, vooral, 'Putain Putain' hadden dan weer de blazers het voor het zeggen. Deze Arno nieuwe stijl zorgde voor een onbetwistbaar hoogtepunt op Couleur Café. We kunnen dus alleen maar hopen dat iemand op het idee is gekomen dit concert op te nemen met het oog op een live-cd. (Dirk Steenhaut)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten