In een radiostudio in Hilversum ontmoette ik vorige maand Lucie Mosterd. Zij is de moeder van Maria Mosterd, van wie in 2008 een boek verscheen over haar jaren in handen van een 'loverboy': Echte mannen eten geen kaas (Van Gennep).
Die dag zou Lucie Mosterd het eerste exemplaar ontvangen van haar eigen boek over deze hel: Ik stond laatst voor een poppenkraam. Als je dochter in handen valt van een loverboy (Van Gennep). Het geplande onderwerp ging helaas niet door vanwege het vliegtuigongeluk op Schiphol, maar ik beloofde Lucie haar boek te lezen.
Gehersenspoeld
Die dag zou Lucie Mosterd het eerste exemplaar ontvangen van haar eigen boek over deze hel: Ik stond laatst voor een poppenkraam. Als je dochter in handen valt van een loverboy (Van Gennep). Het geplande onderwerp ging helaas niet door vanwege het vliegtuigongeluk op Schiphol, maar ik beloofde Lucie haar boek te lezen.
Gehersenspoeld
Eerst las ik het boek van Maria Mosterd. Ik begon er met lichte huiver aan, want de meeste levensverhalen zijn slecht geschreven en ontstijgen niet de particuliere ervaring.
Al snel was ik echter door haar verhaal gegrepen. Het is rauw en schokkend en roept veel vragen op. Hoe is het mogelijk dat een meisje van 12 jaar al op de eerste dag van de middelbare school in handen valt van een 'loverboy'? Waarom greep de school niet in toen Maria steeds meer spijbelde? En waarom merkte Lucie niets aan haar dochter? Vier jaar werd Maria verkracht en misbruikt. Aan het eind was ze volledig gehersenspoeld.
In toegankelijke taal beschrijft Maria hoe ze in de greep raakte van ‘Manou’, een Afrikaanse kindsoldaat. Een puberaal verlangen naar spanning en sensatie werd bijna haar ondergang.
Soms vind ik het echter moeilijk haar te geloven. Bijvoorbeeld waar ze schrijft dat Manou ook homoseksuelen liet verkrachten en ‘verdwijnen’. Het verhaal speelt zich af in Zwolle, maar ik ben benieuwd hoeveel homo’s daar daadwerkelijk zijn verdwenen.
Maar het is het verhaal van een kind. Vermoedelijk wist Manou haar doodsbang te maken met dit soort verhalen.
Psychologische oorlog
Al snel was ik echter door haar verhaal gegrepen. Het is rauw en schokkend en roept veel vragen op. Hoe is het mogelijk dat een meisje van 12 jaar al op de eerste dag van de middelbare school in handen valt van een 'loverboy'? Waarom greep de school niet in toen Maria steeds meer spijbelde? En waarom merkte Lucie niets aan haar dochter? Vier jaar werd Maria verkracht en misbruikt. Aan het eind was ze volledig gehersenspoeld.
In toegankelijke taal beschrijft Maria hoe ze in de greep raakte van ‘Manou’, een Afrikaanse kindsoldaat. Een puberaal verlangen naar spanning en sensatie werd bijna haar ondergang.
Soms vind ik het echter moeilijk haar te geloven. Bijvoorbeeld waar ze schrijft dat Manou ook homoseksuelen liet verkrachten en ‘verdwijnen’. Het verhaal speelt zich af in Zwolle, maar ik ben benieuwd hoeveel homo’s daar daadwerkelijk zijn verdwenen.
Maar het is het verhaal van een kind. Vermoedelijk wist Manou haar doodsbang te maken met dit soort verhalen.
Psychologische oorlog
Vervolgens las ik het boek van Lucie Mosterd en dat is een fraaie en goed geschreven aanvulling op het verhaal van Maria. Dat ze lange tijd niets merkte, was omdat het zich allemaal onder schooltijd voltrok en de schooldirectie geen alarm sloeg over het veelvuldig spijbelen van Maria.
Het is ontroerend te lezen hoeveel moeite het kostte om haar dochter los te weken uit de klauwen van de hyena. Het is een psychologische oorlog die bijna niet te winnen valt. Des te knapper is het dat moeder en dochter hun strijd uiteindelijk hebben gewonnen door te gaan schrijven.
Beide boeken zouden verplichte kost moeten zijn voor alle pubers, hun ouders en docenten. Deze verhalen laten je niet los. Maria werkt inmiddels aan een vervolg. Het liefst zou ik daarnaast een boek lezen over de strafzaak tegen Manou, maar ik ben bang dat deze levensgevaarlijke crimineel en kinderpooier nog steeds vrij rondloopt en nieuwe slachtoffers kan maken.
Dat mag niet gebeuren. Bij wijze van preventie zou de overheid een dubbeleditie van de boeken van Lucie en Maria moeten financieren voor een zo breed mogelijk lezerspubliek.
Gerlof Leistra
Het is ontroerend te lezen hoeveel moeite het kostte om haar dochter los te weken uit de klauwen van de hyena. Het is een psychologische oorlog die bijna niet te winnen valt. Des te knapper is het dat moeder en dochter hun strijd uiteindelijk hebben gewonnen door te gaan schrijven.
Beide boeken zouden verplichte kost moeten zijn voor alle pubers, hun ouders en docenten. Deze verhalen laten je niet los. Maria werkt inmiddels aan een vervolg. Het liefst zou ik daarnaast een boek lezen over de strafzaak tegen Manou, maar ik ben bang dat deze levensgevaarlijke crimineel en kinderpooier nog steeds vrij rondloopt en nieuwe slachtoffers kan maken.
Dat mag niet gebeuren. Bij wijze van preventie zou de overheid een dubbeleditie van de boeken van Lucie en Maria moeten financieren voor een zo breed mogelijk lezerspubliek.
Gerlof Leistra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten