Een proevertje

Groepsportret met dames (experiment)
Tandpasta in witte rok. Daar doen ze me aan denken. Afgebaad, uit de netten gesponnen, van de vislijn gehaakte minaressen. Manemin. Ze lachen gezwollen, terwijl ze zo aanmeren, rechtop als zeepaardjes, op het grijze smeersel langs de visgeurige staketsels. Oostende, mossels, plat Engels bier, op de Hoovercraft geserveerd door RMT-kelners, die gisteravond zat rondliepen op de dijk.
Met hun losse ogen steken deze dames het Ij in Amsterdam uit. Ze doen gom lopen op de banken van Westende. Hun tandenloos gebabbel (de tanden raakten ze kwijt in druggebruik en prostitutie), is als moderne verzen. De huilende wind keert zich om wanneer ze declamerend voorlezen uit hun laatste bundel.
De aftakeling is hun aas. Laffe heren (zo zijn er genoeg in Oostende op dit abnormaal uur, ze komen van Engeland en van Bruxelles), met truffels in hun hand, haken als gepelde biefstuk, rafels overblijvende mannenlijven, vast aan het half-nachtelijk gebleir van deze behoeftige vrouwen met pelsmantel.
Het vaderland, prins Karel, mondaine badstadachtige, koningsgezinde flierefluiters, dat alles schuift tussen de lange dijen van deze koninginnen. Het land en het strand keert ervan. Het groepsportret kreunt nauwelijks. Het kabbelt mee op het luidruchtig geconverseer aan slecht verlichte togen, waar buitenechtelijke samenzweringen worden beraamd.
Het zijn zoogdieren. Ze melken krachtige kinderen, die in het lampenkwartier opgroeien tot matroos of dealer. In het bekken van de nacht duwen ze zich een plaats op deze wereld. Met weemoed als enig vertier. Als palingen, glad en vals, maar vriendelijk en dorstig.

Hans Claus (Kortrijk, 1962), is een artistiek-creatieve duizendpoot: schilder, beeldhouwer en schrijver-performer.