In september houden een tiental gevangenisdirecteurs stoelendans. Een van hen is Hans Claus, de bekende directeur van Oudenaarde.
De directeur van de gevangenis van Sint-Gillis gaat naar de gesloten jeugdinstelling van Everberg. Dat is de start van een lawine van mutaties.
Laurent Sempot, woordvoerder van het gevangeniswezen: ‘Er veranderen een tiental mensen van post. De directeur van Dendermonde gaat naar een interne functie bij het gevangeniswezen, hij wordt vervangen door Hans Claus van Oudenaarde, die op zijn beurt vervangen wordt door de directeur van Ieper.’
Hans Claus van Oudenaarde is al een twintig jaar directeur in Oudenaarde en volgens onze info ziet hij een verhuizing niet echt zitten.
‘Het klopt’, vervolgt Sempot, ‘dat hij niet gelukkig is, te meer omdat hij onlangs verhuisd is naar de dichte omgeving van Oudenaarde. Maar zijn verhuizing is geen straf. Directeurs kunnen nu eenmaal muteren als het gevangeniswezen het nodig acht. Hij wordt directeur van de grote gevangenis in Dendermonde en gaat daar geen gevangenispakjes moeten strijken of zo.’
Hans Claus zelf is karig met commentaar. ‘Ik heb er zelf niet om gevraagd, ik wil het liefst op post blijven in Oudenaarde’, is het enige wat hij kwijt wil.
Dat Claus nu gestraft wordt met een verhuizing wil niemand gezegd hebben, maar het is opvallend dat iemand die goed werk levert in Oudenaarde na twintig jaar verplaatst wordt, zeker als men weet dat hij pas een huis gekocht heeft in een buurgemeente. Zijn soms speciale ideeën rond het gevangeniswezen worden hem zeker niet door iedereen in dank afgenomen. Zo werkt hij aan een project van kleine detentiehuizen, huizen waar tien gevangenen te midden van de gewone huizen worden opgesloten.
1 opmerking:
Internationaal zie je in de bestuurlijk/politieke context waar professionele mensen mee moeten werken, steeds hetzelfde terug. Dat is het volgende:
Een vakman/vakvrouw die op basis van kennis en ervaring en inzichten verworven in hun leidinggevende functie, verbeteringen tot stand wil brengen, tbv medewerkers en cliënten/patiënten, en/of familie daarvan, vooral gezien wordt door de politieke/bestuurlijke elite, als een niet meer aan te sturen "dwarsligger."
Men denkt nl. dat elke verandering voorbehouden moet zijn aan die bestuurlijk/politieke elite. Alles wat niet uithuw eigen denktank komt, wordt daarom gezien als een aanval.... Op die "luchtballonnen" die men zelf als beleid denkt te kunnen produceren.
Een reactie posten